پروتکل (UDLD) Unidirectional Link Detection Protocol و UDLD Aggressie:
Unidirectional Link Detection (UDLD) (تشخیص لینک یک طرفه)، یک پروتکل اختصاصی لایه 2 سیسکو است، که برای تعیین وضعیت فیزیکی یک لینک استفاده می‌شود. هدف پروتکل UDLD شناسایی و جلوگیری از مسائل ناشی از لینکهای یک طرفه است. پروتکل UDLD، با شناسایی و اعمال لینکهای منطقی یک طرفه، به جلوگیری از forwarding loopها و سیاه چاله‌ها در ترافیک، کمک می‌کند.
هر پورت سوئیچ که برای UDLD پیکربندی شده است، بسته‌های پروتکل UDLD را مبادله می‌کند. این بسته ها شامل اطلاعات مربوط به دستگاه و شناسه این پورت هستند. پورت مذکور، همچنین، اطلاعات دستگاه و پورت ID مربوط به نود همسایه متصل به خود را نیز ارسال می‌کند. به همین دلیل، اگر لینک دو طرفه باشد، یک پورت باید اطلاعات مربوط به دستگاه و شناسه پورت خود را از همسایه خود دریافت کند. اگر پورتی اطلاعات مربوط به دستگاه و شناسه پورت خود را از همسایه خود دریافت نکند، لینک مربوطه، یک جهته تلقی می‌شود.
این مشکل، هنگامی می‌تواند اتفاق بیفتد که پیوند در هر دو طرف up است، اما یک طرف، بسته را دریافت نمی‌کند، یا زمانی که خطاهای سیم کشی رخ می‌دهد و باعث می‌شود سیمهای انتقال و دریافت، به پورتهای یکسان در هر دو سر لینک متصل نشده باشند.
در یک پیوند نقطه به نقطه، بسته های سلام UDLD را می‌توان به مثابه ضربان قلب دانست، که وجود آن سلامت لینک را تضمین می‌کند. برعکس، از دست دادن ضربان قلب، به این معنی است که اگر امکان ایجاد یک پیوند دو طرفه وجود ندارد، لینک باید قطع شود.
اگر هر دو رشته فیبر در یک کابل، از منظر لایه 1 به طور معمول کار می‌کنند، UDLD در مود aggressive یا تهاجمی، تشخیص خواهد داد که آیا این رشته‌‌های فیبر به درستی متصل شده‌اند و آیا ترافیک به طور دو طرفه بین نودهای همسایه درست، در جریان است، یا خیر. این بررسی را نمی‌توان با مذاکره خودکار انجام داد، زیرا مذاکره خودکار در لایه 1 عمل می‌کند.
اگر UDLD در مود Normal باشد، پورت، فقط به حالت ناشناختهای می‌رود، که برای “هدف اطلاعاتی” طراحی شده است. در اما بهتر است برای جلوگیری از ایجاد Loopها، از UDLD در مود aggressive استفاده کنید.
در تعریف لینکهای یک طرفه و دوطرفه از منظر پروتکل UDLD باید گفت:
اگر دو دستگاه A و B از طریق یک جفت فیبر نوری به هم متصل شوند، یکی برای ارسال از A به B و دیگری برای ارسال از B به A، آنگاه به این لینک، یک لینک دو طرفه (bidirectional) گفته می‌شود. حال اگر یکی از این اتصالات فیبری خراب باشد، این لینک، یک طرفه یا unidirectional خواهد شد. هدف پروتکل UDLD، در واقع تشخیص خرابی و شکستن لینک دو طرفه است (به عنوان مثال، زمانهایی که بسته‌های انتقال یافته، به گیرنده نمی‌رسند یا فیبرها به پورتهای متفاوتی متصل هستند).
برای هر دستگاه و هر پورت، یک بسته UDLD به پورتی که به آن لینک شده، ارسال می‌شود. این بسته، شامل اطلاعات هویت فرستنده (دستگاه و پورت) و اطلاعات هویتی مورد انتظار گیرنده (دستگاه و پورت) است. هر پورت، بررسی می‌کند که بسته‌های UDLD که دریافت کرده است، حاوی شناسه دستگاه و پورت خودش هست یا خیر. اگر پورتی اطلاعات مربوط به دستگاه و شناسه پورت خود را از پورتی که با آن پیوند دارد دریافت نکند، لینک بین این دو پورت، یک طرفه در نظر گرفته خواهد شد.
استفاده از UDLD بیش از 10 گیگابایت، طبق استاندارد 802.3ae/D3.2 و برای زمانهایی است که نقص در لینک فیزیکی مشاهده می‌شود:
- دستگاه محلی، انتقال فریمهای MAC را متوقف می‌کند و خطای از راه دور را انتقال می‌دهد.
- دستگاه ریموت، خطای از راه دور را دریافت می‌کند، ارسال فریم را متوقف کرده و به طور مداوم فریمهای بیکار تولید می‌کند.
