تفاوت سوئیچ لایه 2 و سوئیچ لایه 3

تفاوت سوئیچ لایه 2 و سوئیچ لایه 3 در چیست؟ کدام را انتخاب کنیم؟

تفاوت اساسی بین سوئیچ لایه 2 و لایه 3 در چیست؟ ما اغلب این دو اصطلاح را می شنویم و سعی می‌کنیم آنها را از هم متمایز کنیم. اکنون بیایید تفاوت این دو نوع سوئیچ را بررسی کنیم و ببینیم که کدام یک برای ساخت شبکه شما بهتر است.

سوئیچ لایه 3، بسته‌های مسیر را بر اساس IP سوئیچ می‌کند. در حالی که سوئیچ لایه 2 از آدرس MAC یا همان آدرس فیزیکی تجهیزات، برای ارسال بسته‌ها به آنها استفاده می‌کند. هر دو نوع سوئیچ، قابلیت اتصال دستگاههای شبکه به هم را از یک پورت به پورت دیگر دارند. سوئیچها برخلاف هابها، داده‌ها را هوشمندانه تر توزیع می‌کنند. آنها را تفسیر می‌کنند و به مقصد درست می‌فرستد.

اصطلاحات لایه 2 و لایه 3، در واقع از مدل هفت لایه‌ای OSI آمده است. این مدل، روشی نظری برای تقسیم معماری شبکه به عملکرد، سرویسها، نقل و انتقالات و برنامه‌های کاربردی است. در این مدل، لایه 2 نشان دهنده “لایه پیوند داده” است، در حالی که لایه 3 نشان دهنده “لایه شبکه” است.

سوئیچ لایه 2

سوئیچ لایه 2 قابلیت جابجایی بسته‌ها را در یک شبکه واحد دارد. این سوئیچ، داده‌ها را درون لایه فیزیکی (که همچنین به عنوان لایه 1 یا لایه کابلها و کانکتورها نیز شناخته می‌شود) تسهیل می‌کند. سوئیچ لایه 2 برای یادگیری آدرس‌های MAC هر دستگاه، منبع/مقصد هر بسته و در نهایت، مسیریابی هر بسته در یک دامنه واحد (با سرعت سیم)، به اندازه کافی هوشمند است.

سوئیچ لایه 2 توانایی انتقال بسته‌های دیتا از یک شبکه به شبکه دیگر را ندارد. همچنین نمی‌تواند بسته‌ها را برای تضمین پهنای باند، اولویت بندی کند. قرار دادن دستگاه‌ها روی سوئیچ لایه 2 در واقع یک بخش بزرگ محلی یا لوکال را ایجاد می‌کند. همان چیزی که برخی از افراد ممکن است آن را دامنه پخش یا broadcast domain بنامند.

سوئیچ لایه 3

سوئیچهای لایه 3، مانند یک روتر سنتی عمل می‌کنند. یعنی این امکان را می‌دهند که بخشهای مختلف شبکه به یکدیگر مرتبط شوند. به کمک این سوئیچ، داده‌ها را می‌توان از یک زیرشبکه به زیر شبکه دیگری منتقل کرد. همچنین می‌توان اولویت بندی بسته‌ها را تنظیم کرد.
سوئیچ لایه 3 به اندازه کافی هوشمند است تا بفهمد کدام مسیرها بین شبکه‌ها بهترین هستند. در حالی که سوئیچ لایه 2 بسته‌ها را بر اساس آدرس مک مسیریابی می‌کند، سوئیچ لایه 3 بسته‌های داده را بر اساس IP سوئیچ می‌کند.
از طرفی، سوئیچهای لایه 3 این قابلیت را دارند که شبکه‌ها را به صورت منطقی به دو یا چند VLAN LAN) مجازی) تفکیک کنند. این سوئیچها همچنین از دسترسی‌های غیرمجاز جلوگیری کرده و امنیت شبکه را افزایش می‌دهند. سوئیچ لایه 3 معمولاً بالای سوئیچهای لایه 2 قرار می‌گیرد و مسیرها یا دسترسی بین شبکه‌های مختلف را کنترل می‌کند.

مثال

نمونه‌ای از کاربرد این سوئیچها می‌تواند در یک مرکز تاسیسات تصفیه آب باشد. یک تصفیه خانه بزرگ، بر اساس بخشهای مختلفی که دارد) کلرینه، هوادهی، تقطیر، فیلتراسیون، تولید زباله و غیره) به شبکه‌های کوچکتر یا شبکه‌های مینی تقسیم می‌شود.

هر شبکه کوچک، شامل PLC، ماژول‌های ورودی/خروجی، نمایشگرها، حسگرها، HVAC، ایستگاه‌های Historian و موارد دیگر، توسط سوئیچ لایه 2 خود کنترل می‌شوند.
از آنجایی که همه بخشها برای انجام عملیات مربوطه، به توانایی همگام سازی، هماهنگی و به اشتراک گذاری داده‌ها با یکدیگر نیاز دارند، باید دستگاهی وجود داشته باشد که به هر داده اجازه دهد از شبکه یک بخش به بخش دیگر منتقل شود.
اینجاست که سوئیچ لایه 3 وارد می‌شود. همه سوئیچهای لایه 2 در زیر شبکه‌ها، نهایتا به یک سوئیچ لایه 3 همگرا می‌شوند. این سوئیچ لایه 3، انتقال داده‌های بین شبکه‌ای را با قابلیت اولویت بندی بسته‌ها و مجاز یا محدود کردن دسترسی به شبکه‌های خاص در هر زمان معین، تسهیل می کند.

کدام سوئیچ را انتخاب کنیم؟

شبکه‌های کوچک را می‌توان فقط با استفاده از دستگاه‌های لایه ۲ ساخت، اما بیشتر شبکه‌های شرکتی، ترکیبی از سوئیچ‌های لایه ۲ و لایه ۳ خواهند داشت.
سوئیچهای لایه 2، یک راه ارزان و آسان برای ایجاد اتصال بین گروه‌های کاری هستند. این در حالی است که، سوئیچهای لایه 3 هوشمندتر بوده و شبکه‌های یک دپارتمان را قادر می‌سازند بدون از دست دادن پهنای باند، بخش بندی و کنترل شوند.

توجه

• انواع سوئیچ سیسکو 2960، 2960X ،2960S و 2960XR همگی نمونه‌های بسیار خوب و متنوعی از سوئیچ لایه 2 را در اختیار شما قرار می‌دهند.
• انواع سوئیچ سیسکو 3850، 3750X و 3750 نیز نمونه‌هایی قدرتمندی از سوئیچهای لایه 3 هستند.