سوئیچ شبکه Archives | آتی پرداز

مزایای سوئیچ لایه سه PoE

Cati — Wed, 14 Feb 2024 13:21:45 +0000

مزایای سوئیچ لایه سه PoE چیست؟

در آن دسته از کسب و کارهایی که برای اتصال به شبکه های بزرگ و پیچیده، متکی به دستگاههای پیچیده هستند، استفاده از سوئیچ لایه سه PoE، راه حل مناسبی به نظر می‌آید. سوئیچ لایه سه PoE، که سوئیچ چند لایه نیز نامیده می‌شود، می‌تواند ترافیک پرسرعت را بین شبکه‌های مختلف مانند چندین شبکه محلی مجازی (VLAN)، یا شبکه‌های اصلی و دفاتر شعب آنها، هدایت ‌کند. بیایید با هم به بررسی سوئیچ لایه سه PoE و مزایای آن بپردازیم:

قابلیت PoE یا Power over Eternet چیست؟!

PoE، فناوری است که به دستگاهها اجازه می‌دهد برق و داده را از طریق یک کابل واحد دریافت کنند. این تکنولوژی، با از بین بردن نیاز به کابلهای برق مجزا، باعث صرفه جویی در زمان و هزینه می‌شود و امکان نصب دستگاهها را در مکانهایی که به سختی سیم کشی می‌شود، می‌دهد. قابلیت PoE را می‌توان برای تامین انرژی نقاط دسترسی بی‌سیم، دوربینهای IP، تلفنهای VOIP و دستگاههای مدیریت ساختمان مانند سنسورها و سیستمهای کنترل دسترسی استفاده کرد.

لایه های OSI در شبکه IT چیست؟

OSI، یک مدل استاندارد از نحوه ارتباط برنامه‌ها از طریق یک شبکه است. این مدل، فرآیند ارتباط را به هفت لایه مختلف جدا می کند که هر کدام عملکرد خاص خود را دارند. هفت لایه مدل OSI در شبکه IT عبارتند از:

۱. Physical:

لایه فیزیکی، مسئول انتقال داده‌ها از طریق شبکه است. این لایه، مشخصات مکانیکی و الکتریکی مانند کابل فیبر نوری یا کابل اترنت را برای نحوه انتقال دیتا از طریق یک رسانه فیزیکی (نظیر فیبر، کواکس، بی‌سیم، تکرارکننده و هاب) تعریف می‌کند.

۲. Data-Link:

لایه پیوند داده، داده‌هایی که از طریق لایه فیزیکی منتقل می‌شود را شناسایی و تصحیح می‌کند. این لایه، نحوه قالب بندی و انتقال فریمها از طریق یک شبکه (اترنت، سوئیچ، PPP، پل) را مشخص می‌کند.

۳. Network :

لایه شبکه، بسته‌های داده را بین شبکه‌های مختلف، مسیریابی می‌کند. این لایه، با استفاده از پروتکل مسیریابی، بهترین مسیر را برای انتقال داده‌ها بین دو هاست (IP, IGMP, ICMP, IPSec) تعیین می‌کند.

۴. Transport :

لایه انتقال، وظیفه ارائه داده‌های قابل اعتماد بین دو هاست را دارد. این لایه، با استفاده از پروتکل حمل و نقل، تضمین می‌کند که داده‌ها در حین انتقال از بین نمی‌روند یا خراب نمی‌شوند (UDP, TCP).

۵. Session :

Session یا جلسه، درواقع ارتباطی منطقی بین میزبانها (دستگاههای host) است که به آنها اجازه می‌دهد با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. لایه پنجم که به لایه نشست معروف است، این جلسات را ایجاد و مدیریت می‌کند. (Sockets, Winsock, APIs)

۶. Presentation :

لایه ششم یا لایه نمایش، داده‌ها از یک فرمت به فرمتی دیگر، مثلا از ASCII به Unicode تبدیل می‌کند، تا توسط لایه بعدی (لایه Application یا کاربرد) قابل درک باشد. (SSL, IMAP, MPEG, JPEG, FTP, SSH)

۷. Application :

لایه کاربرد، سرویسهایی مانند انتقال فایل، مرور وب و ایمیل را به کاربر ارائه می‌دهد. این لایه، بالاترین لایه و تنها لایه‌ای است که با کاربر تعامل دارد. (HTTP, SSH, DNS, FTP, IRC).

مدل OSI، در واقع یک طراحی بصری از نحوه ساخت هفت لایه ارتباطی که بر روی یکدیگر قرار می‌گیرند، ارائه می‌دهد. این مدل، با شروع کابل کشی فیزیکی و ادامه مراحل، تمامی گامها را تا رسیدن به لایه اپلیکیشن (یا کاربرد) که در تلاش برای برقراری ارتباط با دستگاه های دیگر در یک شبکه است، پوشش می‌دهد. از مدل OSI می‌توان برای عیب یابی مشکلات شبکه و همچنین طراحی شبکه‌های جدید استفاده کرد.

سوئیچ لایه سه PoE چیست؟

سوئیچهای شبکه، دستگاههایی مانند رایانه‌ها، چاپگرها و نقاط دسترسی بی سیم را در یک شبکه به یکدیگر متصل می‌کنند. سوئیچها به این دستگاه‌ها اجازه می‌دهند با تبادل بسته‌های داده با یکدیگر صحبت کنند. سوئیچهای لایه سه ضمن شباهتهای زیادی که از نظر ظاهر و عملکرد با روترهای سنتی دارند، از پروتکلهای مسیریابی مشابهی نیز پشتیبانی می‌کنند. این سوئیچها، بسته‌های ورودی را بررسی کرده و همان تصمیمات مسیریابی را می‌گیرند که روترها هنگام انجام وظایف سوئیچینگ انجام می‌دهند. سوئیچ لایه سه روی هر دو لایه دیتا لینک و شبکه از مدل هفت لایه‌ای OSI، کار می‌کند.

سوئیچ لایه 3 چه تفاوتی با سوئیچ لایه 2 دارد؟

سوئیچهای لایه 2 روی لایه دیتا لینک از مدل OSI کار می‌کند. این سوئیچها، از آدرس‌ MAC دستگاههای شبکه، برای تعیین مکان ارسال فریم‌ها استفاده می‌کنند. سوئیچ لایه 2، از سوئیچها و پلها برای تقسیم یک دامنه برخورد بزرگ به چندین حوزه کوچکتر استفاده می‌کند. سوئیچهای لایه 2، آدرس MAC دستگاههای مقصد را یاد می‌گیرند و از این طریق، فریمها را به آنها ارسال می‌کنند. سوئیچ لایه 2 با استفاده از پروتکل درخت پوشا (STP) یا پروتکل درخت پوشای چندگانه (MSTP) برای جلوگیری از ایجاد حلقه، یک LAN پیچیده را بهVLANهای کوچکتر تقسیم می‌کند.

سوئیچ لایه سه، قادر به انجام هر کاری است که یک سوئیچ لایه دو انجام می‌دهد. با این تفاوت که سوئیچ لایه سه، دارای هر دو نوع مسیریابی استاتیک و پویا است. این بدان معنا است که این دستگاه، عملکرد هر دو دستگاه روتر و سوئیچ را با هم ادغام می‌کند. این سوئیچ، بسته‌های دریافتی را برای اتخاذ تصمیمات مسیریابی بر اساس آدرسهای مبدا و مقصد آنها، مورد بررسی قرار می‌دهد. سوئیچ لایه 2 اما فقط با آدرس MAC کار می‌کند، در حالی که سوئیچ لایه 3 بسته‌ها را با استفاده از آدرس IP هدایت می‌کند.

سوئیچهای لایه 3 کندتر از سوئیچهای لایه 2 هستند، اما می‌توانند در داخل یا خارج از شبکه، ارتباط برقرار کنند. این در حالی است که سوئیچهای لایه 2 تنها در یک شبکه، ارتباط برقرار می‌کنند. در ادامه به ذکر برخی از مزایای سوئیچ لایه سه poe می‌پردازیم:

مزایای سوئیچ لایه سه PoE چیست؟

سوئیچهای لایه سه PoE مزایای زیادی برای شبکه های گسترده و شلوغ دارند. از جمله:

کاهش حجم ترافیک پخش (برادکست)
ساده سازی مدیریت امنیت
پشتیبانی از مسیریابی بین VLANها
تفکیک جداول مسیریابی، برای تفکیک بهتر ترافیک
کاهش تاخیر شبکه (چرا که یک بسته، برای عبور از روتر، نیازی به پرش اضافی ندارد.)
آسان سازی فرایند پیکربندی VLANها
سوئیچ لایه 3 یک دستگاه شبکه قدرتمند و همه کاره است که گزینه های متعددی را برای مدیریت موثر پهنای باند ارائه می‌دهد.

چرا باید یک سوئیچ لایه سه PoE را برای کسب و کار خود انتخاب کنیم؟

اگر شما VLANهایی در شبکه خود دارید، قصد دارید که آنها را در آینده‌ای نزدیک، اضافه کنید. یا بیش از 250 دستگاه به یک VLAN متصل دارید، در این صورت، سوئیچ لایه 3 ممکن است برای کسب و کار شما مناسب باشد. اگر بخش‌های جداگانه در سازمان شما برای عملکرد و امنیت به دامنه‌های برادکست جداگانه نیاز دارند، سوئیچ لایه سه PoE می‌تواند بهترین گزینه برای شما باشد.

سوئیچهای لایه 3 می‌توانند چندین پروتکل مسیریابی را به تناسب نیازهای شبکه شما پشتیبانی کنند. این سوئیچها همچنین با ارائه توانایی ایجاد تنظیمات مسیریابی پیچیده، به بهینه سازی عملکرد شبکه شما کمک می‌کنند. سوئیچ های لایه سه PoE همچنین می‌توانند از ویژگیهای پیشرفته‌ای مانند شکل دهی ترافیک و کیفیت خدمات (QoS) پشتیبانی کنند.

The post مزایای سوئیچ لایه سه PoE appeared first on آتی پرداز.

انتخاب بین سوئیچ مدیریتی و غیر مدیریتی

Cati — Wed, 07 Feb 2024 11:26:18 +0000

سوئیچ مدیریتی در مقابل سوئیچ غیر مدیریتی: کدام را انتخاب کنم؟

انتخاب یک سوئیچ شبکه مناسب برای ایجاد یک زیرساخت شبکه قابل اعتماد و کارآمد، امری حیاتی و بسیار مهم است. با این حال، دانستن اینکه کدام سوئیچ برای یک شبکه خاص بهترین است، می‌تواند با وجود تمام گزینه‌های در دسترس، چالش برانگیز باشد. فاکتورهای زیر، برای در نظر گرفتن قبل از انتخاب یک سوئیچ، بسیار کمک کننده هستند:

نیازهای خاص شبکه شما

سوئیچ، با وظیفه اصلی اتصال همه دستگاه‌های موجود در یک شبکه به یکدیگر، مغز شبکه به شمار می‌آید. سوئیچ‌ها به رایانه‌ها، چاپگرها، سرورها و غیره اجازه می‌دهند بدون توجه به مکانی که در ساختمان یا محوطه سازمانی قرار دارند، با یکدیگر صحبت کنند. در میان سایر ملاحظات، انتخاب سوئیچ مناسب برای یک شبکه، نیازمند در نظر گرفتن نیازهای شبکه از جمله اندازه آن، تعداد دستگاههایی که باید متصل شوند و انواع اتصالات بستگی دارد.

انواع سوئیچ

سه نوع سوئیچ اصلی وجود دارد: سوئیچ مدیریتی، غیر مدیریتی و هوشمند (هیبرید). اندازه و پیچیدگی شبکه شما و همچنین ویژگیهای مورد نظرتان تعیین می‌کند که کدام را باید انتخاب کنید.

سوئیچ غیرمدیریتی

سوئیچهای غیر مدیریتی عملا دارای معماری plug and play هستند. این دست از سوئیچها، برای خانه و دیگر شبکه های کوچک و اساسی، ایده آل بوده و با پیکربندی ثابت، قیمت کمتری نیز دارند. سوئیچهای غیر مدیریتی به بهترین وجه می‌توانند در شبکه‌هایی با کمتر از ده کامپیوتر و برای شرکتهایی که بخش IT اختصاصی ندارند، مورد استفاده قرار بگیرند. زمانی که اطلاعات ذخیره شده در زیرساخت یک شرکت از حساسیت کمتری برخوردار باشد، ممکن است حتی یک سوئیچ غیرمدیریتی نیز کافی باشد.

سوئیچ مدیریتی

شبکه های بزرگتر و پیچیده تر اما از انواع سوئیچ مدیریتی سود می‌برند. سوئیچهای مدیریتی گرچه گرانتر هستند، اما در عوض، امنیت عالی و تعداد بیشتری از گزینه‌های پیکربندی را ارائه می‌دهند. از جمله ویژگیهای پیشرفته قابل ارائه توسط یک سوئیچ مدیریتی عبارتند از:

مسیریابی IP
پشتیبانی از VLAN
قابلیت به کارگیری Port Mirroring برای تحلیل شبکه
تنظیمات کیفیت خدمات (QoS)
به کارگیری پروتکل پویای ARP
پشتیبانی SNMP برای نظارت
ویژگیهای امنیتی
رابط خط فرمان CLI

سوئیچهای مدیریتی همچنین، عملکرد عالی و عیب یابی از راه دور را ارائه می‌دهند.

سوئیچ هوشمند

انواع سوئیچ هوشمند که به عنوان سوئیچهای ترکیبی نیز شناخته می‌شوند، نسخه سبکتری از مدیریت شبکه، امنیت و QoS را ارائه می‌دهند. این سوئیچها را نمی‌توان از راه دور نظارت کرد یا به آنها دسترسی داشت. سوئیچ‌های هوشمند، قابلیت عیب یابی را ارائه نمی‌دهد. این سوئیچها، اغلب در شبکه‌های ساده‌تر یا در لبه‌های شبکه‌های بزرگتر که سوئیچ‌های مدیریتی، زیرساخت اصلی آنها هستند، مورد استفاده قرار می‌گیرند.

The post انتخاب بین سوئیچ مدیریتی و غیر مدیریتی appeared first on آتی پرداز.

فرق پورت Combo با پورت SFP در چیست؟

Cati — Wed, 17 Jan 2024 13:01:05 +0000

فرق پورت Combo با پورت SFP در چیست؟

تازه واردانی که با ساختار و عملکرد سوئیچ اترنت آشنایی ندارند، ممکن است با پورتهای مختلف تعبیه شده برای اتصالات مختلف سوئیچ، گیج شوند. به جز پورتهای رایج در سوئیچ SFP، مانند پورت SFP، پورت دیگری به نام پورت Combo وجود دارد. آیا می‌دانید تفاوت پورت SFP و پورت Combo در چیست؟ در این نوشته، هدف ما این است که درک جامعی از پورت Combo روی سوئیچ اترنت به شما ارائه دهیم.

تفاوت پورت SFP با پورت Combo در چیست؟

به طور خلاصه، یک پورت Combo به عنوان یک رابط منفرد با دو قسمت جلویی در نظر گرفته می‌شود. به عنوان مثال یک کانکتور RJ45 و یک ماژول SFP که به آن Mini-GBIC نیز می‌گویند. در واقع این پورت، یک پورت ترکیبی است که می‌تواند شماره پورت یکسانی را به اشتراک بگذارد و به کاربران اجازه دهد سوئیچ SFP خود را بر اساس برنامه‌های مختلف پیکربندی کنند. اما نمی‌توان از این دو پورت فیزیکی به طور همزمان استفاده کرد. به این معنا که شما می‌توانید کابل را به رابط مسی 10/100/1000 و یا آن را به اسلات SFP وصل کنید.

یک پورت Combo، در واقع راهی برای ارائه انواع مختلف اتصال است و به کاربران قدرت و انعطاف‌پذیری لازم را برای پیکربندی سوئیچ SFP در راستای نیازهای برنامه منحصر به فرد می‌دهد. در تصویر زیر، می‌توانید پورت Combo را روی نمونه‌ای از سوئیچ سیسکو مشاهده کنید.در حالی که پورت SFP یا (mini-GBIC)، یک رابط کوچک با قابلیت اتصال به فرم فاکتور، به منظور ایجاد اتصالاتی با سرعت و چگالی بالا است. پورتهای SFP روی سوئیچ از لینکهای مسی و نوری پشتیبانی می‌کنند. هنگامی که پورتهای SFP روی سوئیچ، به ماژولهای SFP با پورتهای الکتریکی وصل می‌شوند، برای انتقال دیتا به کابلهای اترنت مسی نیاز است. حال آنکه اگر پورتهای SFP توسط ماژول‌های نوری SFP به پورت‌ها وصل باشند، در این صورت، کابل‌های فیبر نوری مورد نیاز می‌باشد.

The post فرق پورت Combo با پورت SFP در چیست؟ appeared first on آتی پرداز.

فرق SFP با +SFP و QSFP

Cati — Mon, 01 Jan 2024 13:44:27 +0000

فرق SFP با +SFP و QSFP در چیست؟!

امروزه ترنسیورهای فیبر نوری متنوعی از جمله SFP+ ،SFP و QSFP در بازار تجهیزات شبکه موجود هستند. مساله اینجاست که چگونه می‌توان بین این ترنسیورها دست به انتخاب زد. ما در این نوشته به بررسی این سه نوع ترنسیور فیبر نوری می‌پردازیم و تفاوتهای اصلی آنها را مطرح می‌کنیم.

SFP چیست؟

SFP مخفف Small Form-factor Pluggable است. معمولاً به آن مینی GBIC (مبدل رابط گیگابیتی) نیز می‌گویند. این ترنسیور در واقع یک فرستنده و گیرنده فشرده و هات سواپ (قابل تعویض در حین کار سوئیچ) است که برای پشتیبانی از اترنت 100/1000 مگابیت بر ثانیه، شبکه فیبر نوری، SONET و سایر استانداردهای ارتباطی طراحی شده است.

SFP، مناسب کابلهای مسی یا فیبرهای نوری است و معمولا در پروژه‌های مخابراتی و ارتباطات داده مورد استفاده قرار می‌گیرد. این ترنسیور، از سرعتی تا 4.25 گیگابیت بر ثانیه پشتیبانی می‌کند.

+SFP چیست؟

+SFP مخفف Enhanced Small Form-factor Pluggable و نسخه پیشرفته SFP است. +SFP ضمن پشتیبانی از سرعت انتقال تا 16 گیگابیت بر ثانیه، از کانال فیبر 8 گیگابیت بر ثانیه‌ای، اترنت 10 گیگابیتی و شبکه انتقال نوری استاندارد OTU2 پشتیبانی می‌کند. +SFP در واقع، فرمت صنعتی محبوبی است که توسط بسیاری از فروشندگان تجهیزات شبکه پشتیبانی می‌شود.

QSFP چیست؟

QSFP مخفف Quad Small Form-factor Pluggable است. این ترنسیور، یک فرستنده و گیرنده فیبر نوری فشرده و هات سواپ برای کاربردهای ارتباط داده اترنت 40 گیگابیتی است. امروزه اکثر شبکه‌ها به سرعتهای 40 گیگابیت اترنت ارتقاء یافته‌اند. از این رو، ترنسیورهای QSFP، جزء مهمی برای اطمینان از اینترنت پرسرعت هستند.

تفاوت بین SFP ،SFP+ و QSFP

اندازه و ظاهر فرستنده‌های SFP و +SFP تقریباً یکسان است. تفاوت اصلی این دو ترنسیور در این است که +SFP یک نسخه به روز است. SFP معمولا از سرعت 1.25 گیگابیت بر ثانیه تا 4.25 گیگابیت بر ثانیه را پشتیبانی می‌کند. این در حالی است که +SFP از سرعت داده‌ای تا 10 گیگابیت بر ثانیه پشتیبانی می‌کند.

مشخصات +SFP منطبق بر استاندارد SFF-8431 است. در حالی که SFP بر اساس استانداردهای IEEE802.3 و SFF-8472 کار می‌کند. ترنسیور +SFP را نمی‌توان در پورت SFP قرار داد. چرا که در صورت انجام این کار، ممکن است خود ترنسیور و یا پورت آسیب ببیند. ماژول نوری 40 گیگابیتی QSFP می‌تواند چهار کانال انتقال را ارائه دهد. سرعت انتقال دیتا در هر کانال، 10 گیگابیت بر ثانیه است. ماژولهای QSFP در مقایسه با ماژولهای نوری +SFP می‌توانند چگالی پورت را چهار برابر افزایش دهند.

نتیجه

انواع مختلفی از فرستنده گیرنده‌های SFP، بسته به کاربرد آنها وجود دارد. شما اکنون با داشتن درک روشنی از این SFPها، برای اطمینان از انتخابی صحیح می‌بایست ترافیک شبکه، فاصله انتقال و الزامات شبکه خود را نیز در نظر بگیرید.

The post فرق SFP با +SFP و QSFP appeared first on آتی پرداز.

تفاوت سوئیچهای PoE با +PoE و ++PoE و UPOE

Cati — Wed, 27 Dec 2023 12:23:08 +0000

تفاوت سوئیچهای PoE با +PoE و ++PoE و UPOE در چیست؟! کدام را برای شبکه خود انتخاب کنیم؟

PoE یا Power over Ethernet، فنآوری است که امکان انتقال جریان الکتریکی و داده‌ها را به طور همزمان از طریق کابلهای اترنت فراهم کرده و نیاز به کابلهای برق جداگانه را از بین می‌برد. در این بخش، مروری کوتاه بر سه استاندارد اصلی PoE نوع 1، نوع 2 و نوع 3 که توسط IEEE ایجاد شده‌اند خواهیم داشت و تفاوتهای کلیدی بین آنها را توضیح می‌دهیم.

سوئیچ PoE یک سوئیچ شبکه است که امکان انتقال داده‌ها را بین دستگاههای موجود در شبکه فراهم کرده و همچنین برق دستگاههای سازگار را از طریق یک کابل، تامین می‌کند.

PoE، اغلب به عنوان یک گزینه مقرون به صرفه برای راه اندازی دستگاههایی مانند دوربینهای IP، نقاط دسترسی بی‌سیم و تلفنهای VoIP در فضاهایی که فاقد پریز برق هستند، مورد استفاده قرار می‌گیرد. انواع مختلفی از (سوئیچ) PoE وجود دارد که به طور کلی بر اساس استانداردهای IEEE به سه دسته، طبقه بندی می‌شوند:

Type 1 : PoE
+Type 2 : PoE
++Type 3 : PoE
Type 4 : UPOE

استاندارد PoE، دو نوع دستگاه را تعریف می‌کند: تجهیزات منبع تغذیه (PSE) و دستگاههای تغذیه شونده PD. تجهیزات PSEها معمولا سوئیچهای شبکه یا انژکتورهایی هستند که برق را از طریق کابلهای اترنت تامین می‌کنند، در حالی که PD ها دستگاه‌های تغذیه شونده‌ای هستند که برق را از طریق کابلهای اترنت دریافت می‌کنند. در ادامه، ویژگی‌های متمایز استانداردهای مختلف PoE را شرح می‌دهیم.

ویژگیهای PoE

سوئیچهای PoE، سازگار با استاندارد IEEE 802.3af هستند. این استاندارد، حداکثر توان تحویلی از طریق کابلهای اترنت را مشخص می‌کند. استاندارد IEEE 802.3af مشخص می‌کند که PSEها می‌توانند تا 15.4 وات برق را در هر پورت تامین کنند، در حالی کهPD ها می‌توانند تا 12.95 وات برق مصرف کنند. انواع سوئیچ PoE معمولا برای دستگاههای ساده مانند تلفنهای VoIP، دوربینها، سنسورها و غیره، مورد استفاده قرار می‌گیرند. دوربین‌های امنیتی با لنز دوگانه هم اکنون از استاندارد PoE استفاده می‌کنند.

ویژگیهای +PoE

+PoE مطابق با استاندارد IEEE 802.3at، یک نسخه پیشرفته از PoE است که قابلیتهای انتقال توان بالاتری را ارائه می‌دهد. سوئیچهای +PoE حداکثر 30 وات برق را در هر پورت تامین می‌کنند که تقریباً دو برابر میزان برقی است که توسط استاندارد PoE عرضه می‌شود. پورتها دارای محدوده ولتاژ 50 تا 57 ولت هستند. سوئیچ‌های +PoE می‌توانند دوربین‌های نظارتی با قابلیت چرخش و زوم از راه دور، تلفن‌های IP، سیستم‌های هشدار و سایر دستگاه‌های را تغذیه کنند.

ویژگیهای ++PoE

++PoE سازگار با استاندارد IEEE 802.3bt، آخرین نسخه PoE است که حتی نسبت به +PoE نیز، قابلیتهای تبدیل انرژی قابل توجه‌تری دارد. سوئیچهای ++PoE می‌توانند تا 60 وات برق در هر پورت را با محدوده ولتاژ 52-57 ولت تامین کنند.

++PoE نسخه دیگری دارد به نام UPOE، که اغلب به عنوان Type 4 طبقه بندی می‌شود، اما تحت همان استاندارد IEEE 802.3bt قرار دارد. این نسخه از PoE، بالاترین قابلیتهای توان را در بین انواع PoE ارائه می‌دهد. سوئیچهای (PoE تایپ 4)، تا 100 وات برق در هر پورت با محدوده ولتاژی مشابه Type 3 یا همان ++PoE تامین می‌کنند. سوئیچ‌های دارای استانداردهای ++PoE برای رایانه‌های کوچک، تلویزیون‌ها، دستگاه‌های نظارت از راه دور بیمار و غیره ایده‌آل هستند.

ویژگیهای UPOE

UPOE تعریف شده بر اساس استاندارد IEEE 802.3bt، چنانچه گفته شد، گونه‌ای از ++PoE است که حتی قابلیتهای انتقال توان بالاتری را ارائه می‌دهد. دستگاههای UPoE می‌توانند تا 100 وات برق در هر پورت را تامین کنند که تقریباً هفت برابر توان ارائه شده توسط استاندارد اصلی PoE است. این افزایش قدرت، برق رسانی به دستگاه‌هایی که نیاز به انرژی بسیار بالایی دارند، مانند سیستم‌های اتوماسیون ساختمان را ممکن می‌سازد.

نتیجه‌گیری

با پیشرفت فناوری و برای ادامه کار با دستگاههای مدرن، استانداردهای جدیدی برای POE معرفی ‌شدند. این استانداردها عبارتند از: +PoE++ ،PoE و UPOE. در این نوشته اشاره‌‌ای داشتیم بر برخی تفاوتهای مهم، بین استانداردهای مختلف POE :

استاندارد IEEE برای انواع سوئیچ PoE+ ،PoE و ++PoE متفاوت است:

سوئیچهای PoE تحت استاندارد 802.3Af کار می‌کنند. سوئیچهای +PoE اما به ترتیب توسط استانداردهای 802.3at و 802.3bt پشتیبانی می‌شوند. PoE و +PoE، برق را بر روی دو جفت زوج سیم به هم تابیده در داخل کابلهای خود، انتقال می‌دهند. این در حالی است که انواع +PoE، ار چهار جفت زوج سیم به هم تابیده استفاده می‌کنند.

حداکثر توان ارائه شده در هر پورت نیز برای هر یک از این سوئیچها متفاوت است:
PoE، حداکثر 15.4 وات، +Poe تا 30 وات و ++PoE بسته به نوع آن تا 60 یا 100 وات توان خروجی را فراهم می‌کند. هر استاندارد POE، از دستگاههای مختلفی پشتیبانی می‌کند. هرچه نوع POE بالاتر باشد، دستگاههای قدرتمندتر و پیشرفته تری را می‌توانند تغذیه کنند.

ما در این نوشته استانداردهای مختلفی را برای سوئیچهای POE معرفی کرده و تفاوت قابل توجه در میزان برقی که هر استاندارد ارائه می دهد را بیان کردیم. درک تفاوت بین استانداردهای مختلف PoE می‌تواند به شما در تصمیم گیری آگاهانه هنگام انتخاب بهترین گزینه برای نیازهایتان کمک کند. به یاد داشته باشید، اگر سوئیچ POE فعلی‌تان پاسخگوی نیازهای شبکه شما است و قصد اضافه کردن دستگاههای جدید به شبکه خود را ندارید، نیازی به ارتقاء به استانداردهای بالاتر نیز نیست. امیدواریم که این مقاله به روشن شدن هرگونه سردرگمی کمک کرده و شما را به سمت انتخابی صحیح راهنمایی کند.

The post تفاوت سوئیچهای PoE با +PoE و ++PoE و UPOE appeared first on آتی پرداز.

نکات مهم در انتخاب سوئیچ POE

Cati — Tue, 19 Dec 2023 08:40:46 +0000

ملاحظات لازم در انتخاب سوئیچ POE

۱. به چند پورت نیاز دارم؟

انواع سوئیچ شبکه در مدلهای مختلف 4، 8، 16، 24 و 48 پورت ارائه می‌شوند. تصمیم گیری در مورد تعداد پورت مورد نیاز، به تعداد کاربران یا دستگاههایی که شبکه شما پشتیبانی می‌کنند، بستگی دارد. هر چه شبکه بزرگتر باشد، تعداد پورتهای مورد نیاز شما نیز بیشتر خواهد بود.

همچنین شما باید در نظر بگیرید که آیا پورتهای کافی برای پشتیبانی از شرکت یا شبکه خود در زمان رشد وجود دارد یا خیر؟ شما می‌توانید سوئیچی انتخاب کنید که پورتهای بیشتری از آنچه واقعا نیاز دارید، داشته باشد. به هر حال، داشتن پورتهای بیشتر و عدم نیاز به آنها، بهتر از این است که با کمبود پورت مواجه شوید. یعنی به پورت یا پورتهایی نیاز داشته باشید و آنها را نداشته باشید.

توجه داشته باشید که رشد جمعیت کارکنان تنها عامل محرک اندازه شبکه نیست. صفحه نمایش، تابلوهای دیجیتال، نقاط دسترسی بی‌سیم، سیستم‌های گرمایش و سرمایش، روشنایی هوشمند، سیستم‌های امنیتی و حتی وسایلی مانند یخچال‌ها همگی در حال آنلاین شدن هستند.

۲. سوئیچ POE من چقدر سرعت خواهد داشت؟

عامل دومی که در انتخاب سوئیچ PoE باید در نظر داشته باشید، سرعت آن است. آیا داشتن پورتهای 100/10 کفایت می‌کند و آیا این سرعت، نیازهای شبکه شما را مرتفع می‌سازد؟ اکثر رایانه‌ها و تجهیزات شبکه امروزی با رابطهای گیگابیتی ساخته می‌شوند و این امر، در حال تبدیل شدن به یک استاندارد است. اگر شرکت یا شبکه شما رشد نکند، این مساله نیز می‌تواند تحت مقیاس‌پذیری قرار گیرد، اما چنانچه می‌دانید، تقاضا برای لینکهای سریع‌تر، همواره مورد نیاز است.

۳. چه نوع افزونگی برای شبکه خود نیاز دارم؟

فاکتور سوم در انتخاب سوئیچ PoE بررسی افزونگیهای مورد نیاز برای شبکه است. آیا باید یک سوئیچ 16 پورت بخریم یا بهتر است از 2 سوئیچ 8 پورت استفاده کنم؟ این سوال، بسیار رایج است و بر اساس فوریت زمان، بودجه مالی، مدیریت شبکه و فضای درگیر، می‌توان در مورد آن تصمیم گیری کرد. اگر اکثر متغیرها مشکلی ندارند، پیشنهاد ما این است که به جای یک سوئیچ، از 2 سوئیچ استفاده کنید.

اگر کل شبکه به یک سوئیچ وابسته باشد، هربار که این سوئیچ با مشکلی مواجه شود و یا از کار بیفتد، کل شبکه شما قطع خواهد شد. اما اگر یکی از 2 سوئیچ از کار بیفتد، تنها نیمی از شبکه از کار افتاده است و کماکان می‌تواند تا زمان حل مشکل سوئیچ اول، بار شبکه را به دوش بکشد. از طرفی، اگر با سرورهایی به مشتریان خدمات ارائه می‌دهید که داده‌های مالی یا شخصی را مدیریت می‌کنند، افزونگی، یک عنصر حیاتی برای موفقیت آن عملیات خواهد بود.

۴. به چه سطحی از پشتیبانی فنی نیاز دارم؟

فاکتور بعدی در انتخاب سوئیچ PoE مساله پشتیبانی است. پیکربندی سوئیچ چقدر آسان است و اگر با مشکلی مواجه شوم آیا تیم پشتیبانی محلی در کشور من وجود دارد یا خیر؟

مطمئن شوید که گزینه‌های پشتیبانی فنی را پس از خرید خود خواهید داشت. عدم امکان دریافت پشتیبانی در صورت نیاز، برای برخی از شرکت‌ها مشکل ساز خواهد شد. بهتر است از قبل، از سطح حمایتی که برای پیکربندی/عیب‌یابی سوئیچ خود دریافت خواهید کرد، مطلع شده و بر اساس آن برنامه ریزی کنید. این ملاحظه، سبب صرفه جویی در زمان و هزینه شما خواهد شد.

The post نکات مهم در انتخاب سوئیچ POE appeared first on آتی پرداز.

قابلیت استک کردن سوئیچ چیست و چه کاربردی دارد؟

Cati — Tue, 07 Nov 2023 13:01:17 +0000

قابلیت استک کردن سوئیچ چیست و چه کاربردی دارد؟

اینکه می‌گویند سوئیچی قابلیت استک کردن دارد، به چه معنا است؟! قابلیت استک در سوئیچ شبکه چیست، چه کاربردی دارد و در کجاها مورد استفاده قرار می‌گیرد؟! راههای بی‌شماری برای طراحی یک شبکه و رعایت معیارهایی که باید لحاظ شوند، وجود دارد. اما همه این روشها به یک اندازه کارآمد یا مقرون به صرفه نیستند. به همین دلیل است که مدیران شبکه، دائماً در حال یادگیری مفاهیم جدید هستند.

Switch Stacking یا استک کردن سوئیچها در شبکه چیست؟

Switch Stacking معمولاً در شبکه‌های پیشرفته مورد استفاده قرار می‌گیرد. اما بسیاری از مشاغل کوچک و متوسط این تکنیک را از دست می‌دهند. کسب اطلاعات بیشتر در مورد این قابلیت ارزشمند، راهکار بهتری را برای اجرای شبکه شما در اختیارتان خواهد گذاشت. راهکاری که به کمک آن می‌توانید در زمان و هزینه صرفه جویی کرده و در عین حال، عملکرد شبکه خود را بهبود ببخشید.

اصطلاح Switch Stacking در واقع، تکنیکی را برای اتصال سوئیچهای شبکه به یکدیگر، توصیف می‌کند. سوئیچهای داخل یک استک (پشته) به گونه‌‎ای به هم متصل می‌شوند و به نحوی عمل می‌کنند که گویی یک دستگاه واحد هستند. به کارگیری قابلیت استک، به شما این اجازه را می‌دهد که ظرفیت شبکه خود را به سرعت و بدون نیاز به مدیریت هر سوئیچ به صورت جداگانه، گسترش دهید. سوئیچهای طراحی شده با قابلیت استک را می‌توان به راحتی در یک پشته از سوئیچها قرار داد. شما بدین ترتیب می‌توانید با مدیریت بهینه شبکه، به میزان قابل توجهی در زمان و انرژی خود، صرفه جویی کنید.

قابلیت استک چگونه کار می‌کند؟

سوئیچهای دارای قابلیت استک به گونه‌ای طراحی شده‌اند که به راحتی به حالت Stacking بروند. برخی از آنها با طراحی کاملاً از پیش تنظیم شده عمل می‌کنند. در حالی که برخی دیگر، امکان کنترل دستی بیشتری را در اختیار قرار می‌دهند. در هر صورت، سوئیچها از پورتهای تعیین شده (توسط مدیر شبکه یا سازنده) برای برقراری ارتباط با یکدیگر استفاده خواهند کرد.

هر استک، از طریق یک سوئیچ اصلی (Master Switch) مدیریت می‌شود. این همان سوئیچی است که شما مستقیما پیکربندی و کنترل می‌کنید. این سوئیچ، سپس پیکربندی و دستورالعمل‌ها را به بقیه سوئیچ‌ها در پشته، پخش می‌کند. شما با اتصال به سوئیچ مستر می‌توانید هر واحد در پشته را کنترل کنید.

استکهای قدرتمند، از یک نسخه پشتیبان استفاده می‌کنند. این پشتیبان گیری، به منظور پرکردن نقش سوئیچ مستر در مواقعی است که این سوئیچ از کار افتاده باشد. داشتن یک نسخه پشتیبان، به شبکه اجازه می‌دهد تا خرابی مستر سوئیچ را بدون گسترش این خرابی و قطع شدن شبکه، تحمل کند. هنگامی که نسخه پشتیان، جایگزین سوئیچ اصلی (Master) می‌شود، نقشهای آن را بر عهده گرفته و تبدیل به مستر سوئیچ می‌شود. اکنون می‌توان یک نسخه پشتیبان جدید از این مستر سوئیچ تهیه کرد. در حالت ایده‌آل، شبکه هنگام تغییر سوئیچ مستر، هرگز نباید قطع شود.

توجه به این نکته مهم است که بعضی سوئیچهای شبکه، دارای قابلیت استک داخلی هستند. در حالی که برخی دیگر، به منظور ارائه قابلیت استک، به یک ماژول استک جداگانه نیاز دارند. همچنین، برخی از سوئیچها، به کابلهای استک خاصی نیاز دارند. بنابراین، مهم است که بدانید کدام سوئیچ را می‌خرید یا برای پروژه خاص خود به چه نوع سوئیچی نیاز دارید. شکل زیر، نمونه‌ای از ماژول استک سیسکو به همراه کابل استک را به شما نمایش می‌دهد.

مزایای عمده استک کردن سوئیچها

بزرگترین دلیل برای استفاده از قابلیت استک سوئیچها، مقیاس پذیری است. با به کارگیری این قابلیت، هر زمان که نیاز داشته باشید می‌توانید شبکه خود را گسترش دهید. یعنی تا زمانی که فضای کافی، برق و کابل دارید، می‌توانید سوئیچ دیگری را تا حداکثر ظرفیت پشته، وارد کنید. این امر، خود به تنهایی یک انگیزه قوی برای استک کردن سوئیچها است. اما به کارگیری قابلیت استک سوئیچها در شبکه، مزایای دیگری نیز دارد. از جمله:

افزونگی: در یک استک، اگر یکی از سوئیچها خراب شود، به مشکل بربخورد یا از کار بیفتد، بقیه سوئیچهای پشته می‌توانند به خوبی عمل کنند. در واقع استفاده از نسخه پشتیبان در شبکه‌های دارای قابلیت استک، redundancy یا افزونگی قدرتمندی ایجاد می‌کند. این ویژگی می‌تواند از قطع شدن و از کار افتادن شبکه شما جلوگیری به عمل آورد.
انعطاف پذیری: سوئیچهای تکی را می‌توان از پشته حذف و یا به آن اضافه کرد. این کار، تنظیم ظرفیت شبکه را آسان‌تر ساخته،.همچنین به انجام تعمیرات کمک می‌کند. به این ترتیب که اگر یک سوئیچ از کار بیفتد، می‌توان آن را بدون آفلاین کردن بقیه شبکه، تعویض کرد. بنابراین، مدیریت چنین شبکه‌ای آسان‌تر خواهد بود. همچنین، از نظر برنامه ریزی و استراتژی شبکه به میزان قابل ملاحظه‌ای، در زمان و انرژی صرفه جویی می‌شود.
سهولت استفاده: سوئیچهای دارای قابلیت استک برای اتصال آسان طراحی شده‌اند. بسیاری از آنها می‌توانند مادامیکه سوئیچ مستر، بالا است و کار می‌کند، در سطحplug-and-play کار کنند. یعنی به راحتی به پشته اضافه می‌شوند، به صورت خودکار و بدون نیاز به عملیات اضافی شناسایی شده و شروع به کار می‌کنند.

نتیجه

علاوه بر همه اینها، سوئیچهای دارای قابلیت استک برای گروه بندی فیزیکی، بسیار مناسب هستند. این قابلیت، به شما امکان می‌دهد تا بخش‌های کلیدی شبکه را متمرکز کنید. بدین ترتیب، نیازی به اضافه کردن زیرساختهای دیگری برای جا دادن سوئیچ‌های بیشتر نخواهید داشت. در واقع، اضافه کردن یک سوئیچ با قابلیت استک به پشته، نسبت به افزودن سوئیچهای مدیریت شده جداگانه، به کار بسیار کمتری نیاز دارد. در مجموع می‌توان گفت که استک کردن سوئیچها، راه‌حلی امیدوارکننده برای بسیاری از شبکه‌های تجاری است. یک پشته خوب می‌تواند ظرفیت زیادی را در سرعتهای بالا و به همراه تمام ویژگیهای دیگر شبکه، برایتان فراهم کند.

The post قابلیت استک کردن سوئیچ چیست و چه کاربردی دارد؟ appeared first on آتی پرداز.

تفاوت سوئیچ لایه 2 و سوئیچ لایه 3

Cati — Tue, 17 Oct 2023 09:56:32 +0000

تفاوت سوئیچ لایه 2 و سوئیچ لایه 3 در چیست؟ کدام را انتخاب کنیم؟

تفاوت اساسی بین سوئیچ لایه 2 و لایه 3 در چیست؟ ما اغلب این دو اصطلاح را می شنویم و سعی می‌کنیم آنها را از هم متمایز کنیم. اکنون بیایید تفاوت این دو نوع سوئیچ را بررسی کنیم و ببینیم که کدام یک برای ساخت شبکه شما بهتر است.

سوئیچ لایه 3، بسته‌های مسیر را بر اساس IP سوئیچ می‌کند. در حالی که سوئیچ لایه 2 از آدرس MAC یا همان آدرس فیزیکی تجهیزات، برای ارسال بسته‌ها به آنها استفاده می‌کند. هر دو نوع سوئیچ، قابلیت اتصال دستگاههای شبکه به هم را از یک پورت به پورت دیگر دارند. سوئیچها برخلاف هابها، داده‌ها را هوشمندانه تر توزیع می‌کنند. آنها را تفسیر می‌کنند و به مقصد درست می‌فرستد.

اصطلاحات لایه 2 و لایه 3، در واقع از مدل هفت لایه‌ای OSI آمده است. این مدل، روشی نظری برای تقسیم معماری شبکه به عملکرد، سرویسها، نقل و انتقالات و برنامه‌های کاربردی است. در این مدل، لایه 2 نشان دهنده “لایه پیوند داده” است، در حالی که لایه 3 نشان دهنده “لایه شبکه” است.

سوئیچ لایه 2

سوئیچ لایه 2 قابلیت جابجایی بسته‌ها را در یک شبکه واحد دارد. این سوئیچ، داده‌ها را درون لایه فیزیکی (که همچنین به عنوان لایه 1 یا لایه کابلها و کانکتورها نیز شناخته می‌شود) تسهیل می‌کند. سوئیچ لایه 2 برای یادگیری آدرس‌های MAC هر دستگاه، منبع/مقصد هر بسته و در نهایت، مسیریابی هر بسته در یک دامنه واحد (با سرعت سیم)، به اندازه کافی هوشمند است.

سوئیچ لایه 2 توانایی انتقال بسته‌های دیتا از یک شبکه به شبکه دیگر را ندارد. همچنین نمی‌تواند بسته‌ها را برای تضمین پهنای باند، اولویت بندی کند. قرار دادن دستگاه‌ها روی سوئیچ لایه 2 در واقع یک بخش بزرگ محلی یا لوکال را ایجاد می‌کند. همان چیزی که برخی از افراد ممکن است آن را دامنه پخش یا broadcast domain بنامند.

سوئیچ لایه 3

سوئیچهای لایه 3، مانند یک روتر سنتی عمل می‌کنند. یعنی این امکان را می‌دهند که بخشهای مختلف شبکه به یکدیگر مرتبط شوند. به کمک این سوئیچ، داده‌ها را می‌توان از یک زیرشبکه به زیر شبکه دیگری منتقل کرد. همچنین می‌توان اولویت بندی بسته‌ها را تنظیم کرد.
سوئیچ لایه 3 به اندازه کافی هوشمند است تا بفهمد کدام مسیرها بین شبکه‌ها بهترین هستند. در حالی که سوئیچ لایه 2 بسته‌ها را بر اساس آدرس مک مسیریابی می‌کند، سوئیچ لایه 3 بسته‌های داده را بر اساس IP سوئیچ می‌کند.
از طرفی، سوئیچهای لایه 3 این قابلیت را دارند که شبکه‌ها را به صورت منطقی به دو یا چند VLAN LAN) مجازی) تفکیک کنند. این سوئیچها همچنین از دسترسی‌های غیرمجاز جلوگیری کرده و امنیت شبکه را افزایش می‌دهند. سوئیچ لایه 3 معمولاً بالای سوئیچهای لایه 2 قرار می‌گیرد و مسیرها یا دسترسی بین شبکه‌های مختلف را کنترل می‌کند.

مثال

نمونه‌ای از کاربرد این سوئیچها می‌تواند در یک مرکز تاسیسات تصفیه آب باشد. یک تصفیه خانه بزرگ، بر اساس بخشهای مختلفی که دارد) کلرینه، هوادهی، تقطیر، فیلتراسیون، تولید زباله و غیره) به شبکه‌های کوچکتر یا شبکه‌های مینی تقسیم می‌شود.

هر شبکه کوچک، شامل PLC، ماژول‌های ورودی/خروجی، نمایشگرها، حسگرها، HVAC، ایستگاه‌های Historian و موارد دیگر، توسط سوئیچ لایه 2 خود کنترل می‌شوند.
از آنجایی که همه بخشها برای انجام عملیات مربوطه، به توانایی همگام سازی، هماهنگی و به اشتراک گذاری داده‌ها با یکدیگر نیاز دارند، باید دستگاهی وجود داشته باشد که به هر داده اجازه دهد از شبکه یک بخش به بخش دیگر منتقل شود.
اینجاست که سوئیچ لایه 3 وارد می‌شود. همه سوئیچهای لایه 2 در زیر شبکه‌ها، نهایتا به یک سوئیچ لایه 3 همگرا می‌شوند. این سوئیچ لایه 3، انتقال داده‌های بین شبکه‌ای را با قابلیت اولویت بندی بسته‌ها و مجاز یا محدود کردن دسترسی به شبکه‌های خاص در هر زمان معین، تسهیل می کند.

کدام سوئیچ را انتخاب کنیم؟

شبکه‌های کوچک را می‌توان فقط با استفاده از دستگاه‌های لایه ۲ ساخت، اما بیشتر شبکه‌های شرکتی، ترکیبی از سوئیچ‌های لایه ۲ و لایه ۳ خواهند داشت.
سوئیچهای لایه 2، یک راه ارزان و آسان برای ایجاد اتصال بین گروه‌های کاری هستند. این در حالی است که، سوئیچهای لایه 3 هوشمندتر بوده و شبکه‌های یک دپارتمان را قادر می‌سازند بدون از دست دادن پهنای باند، بخش بندی و کنترل شوند.

توجه

انواع سوئیچ سیسکو 2960، 2960X ،2960S و 2960XR همگی نمونه‌های بسیار خوب و متنوعی از سوئیچ لایه 2 را در اختیار شما قرار می‌دهند.
انواع سوئیچ سیسکو 3850، 3750X و 3750 نیز نمونه‌هایی قدرتمندی از سوئیچهای لایه 3 هستند.

The post تفاوت سوئیچ لایه 2 و سوئیچ لایه 3 appeared first on آتی پرداز.

انتخاب بین سوئیچ با پیکربندی ثابت و سوئیچ ماژولار

Cati — Sat, 14 Oct 2023 12:53:07 +0000

کدام نوع سوئیچ را باید انتخاب کنید؟ سوئیچ با پیکربندی ثابت یا سوئیچ ماژولار

سوئیچها نقش مهمی در ساخت یک شبکه موثر و کارآمد دارند. این تجهیزات، مسئول اتصال دستگاهها و تسهیل ارتباط بین آنها، از طریق دریافت و ارسال داده‌ها به مقاصد مختلف در شبکه هستند. هنگام پیاده سازی این دستگاه حیاتی در شبکه خود، دو پیکربندی اصلی برای انتخاب، پیش رو خواهید داشت: ماژولار و ثابت. برای درک بهتر تفاوت سوئیچ ماژولار و سوئیچهای پیکربندی ثابت، نگاهی به مقایسه زیر بیندازید. این مقایسه به شما در تصمیم گیری برای انتخاب بین این دو نوع سوئیچ، کمک خواهد کرد.

سوئیچ ماژولار

سوئیچهایی با پیکربندی ماژولار، به نوعی از سوئیچ شبکه اشاره دارند که در صورت لزوم و با تغییر نیازمندی‌های شبکه به کاربر اجازه افزودن ماژولهای توسعه را می‌دهند. ماژول‌های توسعه، بسته به نوع خود می‌توانند مختص برنامه‌های کاربردی بوده، شامل مواردی برای فایروال، اتصال بی سیم یا تجزیه و تحلیل شبکه شوند. همچنین می‌توانند پورتهای بیشتری را به سوئیچ اضافه کنند. یا برای اضافه کردن منابع تغذیه و ف‍ن‌های خنک کننده به کار گرفته شوند.

از آنجایی که سوئیچ ماژولار را می‌توان به ماژولهای توسعه مجهز کرد، بنابراین این دستگاه، یک گزینه ایده آل برای تغییر و توسعه شبکه به شمار می‌آید. از طرفی، سوئیچ‌های با پیکربندی ماژولار، انعطاف پذیرترین و در عین حال، پیچیده‌ترین گزینه در بین سوئیچهای شبکه هستند. این دست از سوئیچها معمولاً شبکه‌هایی بسیار گران‌تر از شبکه‌های شامل سوئیچهایی با پیکربندی ثابت، ایجاد می‌کنند. بیشترین کاربرد این سوئیچها در شبکه‌های سازمانی، اینترپرایزها و دیتاسنترها است.

برخی از انواع سوئیچ سیسکو با پیکربندی ماژولار عبارتند از:

سوئیچ با پیکربندی ثابت

سوئیچ‌های دارای پیکربندی ثابت، سوئیچهایی هستند که تعداد پورتهای ثابتی دارند (مثلا 8، 16، 24 یا 48 پورت) و قابل ارتقاء نیستند. به این ترتیب، این سوئیچها انعطاف پذیری بسیار کمتری نسبت به سوئیچهای ماژولار ارائه می‌دهند. همچنین طراحی ساده تری نیز دارند. سوئیچ با پیکربندی ثابت در عین حال، هزینه کمتری نسبت به سوئیچ ماژولار دارد، که همین فاکتور می‌تواند این نوع سوئیچ را نسبت به سوئیچهای ماژولار، جذابتر کند.

انواع مختلفی از سوئیچ با پیکربندی ثابت وجود دارد که می‌توان آنها را به زیر گروههایی تقسیم کرد. برای مثال، سوئیچ‌های مدیریتی لایه دوم و سوم، سوئیچ‌های غیر مدیریتی و سوئیچ‌های هوشمند (با مدیریت کم)، همگی در دسته سوئیچ‌های پیکربندی ثابت قرار می‌گیرند.

برخی از انواع سوئیچ سیسکو با پیکربندی ثابت عبارتند از:

کدام پیکربندی سوئیچ را انتخاب کنیم؟

هنگام انتخاب بین سوئیچ‌های ماژولار در مقابل سوئیچ پیکربندی ثابت، مهم‌ترین نکته‌ای که باید در نظر داشته باشید این است که چقدر انتظار دارید یا می‌خواهید شبکه خود را رشد دهید. در حالی که سوئیچ‌های پیکربندی ثابت به دلیل هزینه کمتر، گزینه‌ای ایده‌آل به نظر می‌رسند، اما گزینه‌های گسترش و انعطاف‌پذیری مشابه سوئیچ‌های پیکربندی ماژولار را ارائه نمی‌دهند. به این ترتیب، انتخاب سوئیچ‌هایی با پیکربندی ثابت، به مرور زمان می‌تواند مانع رشد شبکه شما شود. اما اگر انتظار یا نیاز ندارید که شبکه شما در طول زمان رشد یا تغییر زیادی کند، انتخاب گزینه پیکربندی ثابت، کم هزینه تر و منطقی‌تر است.

The post انتخاب بین سوئیچ با پیکربندی ثابت و سوئیچ ماژولار appeared first on آتی پرداز.

تفاوت Forwarding Rate و Throughput در چیست؟

Cati — Mon, 09 Oct 2023 09:44:05 +0000

تفاوت Forwarding Rate و Throughput در چیست؟

Forwarding Rate یا نرخ ارسال، در مقابل Throughput Rate یا نرخ توان عملیاتی
Forwarding Rate و Throughput هر دو از پارامترهای سوئیچ شبکه هستند. از بین این دو اصطلاح، احتمالاً با Throughput آشنایی بیشتری دارید. این اصطلاح که همچنین تحت عنوان Capacity یا ظرفیت نیز آن را می‌شناسیم، در واقع مقدار داده‌ای است که می‌تواند از طریق اتصال شما عبور کند. مقیاس اندازه گیری این داده، بر حسب بیت در ثانیه (bps) است.

به عنوان مثال، یک شبکه 5 گیگابیت بر ثانیه‌ای می‌تواند 5 میلیارد بیت را که در هر ثانیه از آن عبور می‌کند، مدیریت کند. از سوی دیگر، Forwarding Rate یا نرخ ارسال، به تعداد بسته‌هایی از شبکه اشاره دارد که توسط تجهیزات سوئیچ یا روتر شبکه شما قابل پردازش هستند. معیار اندازه گیری Forwarding rate بر حسب تعداد بسته‌ در ثانیه (pps) است. این نرخ را معمولا در مضرب میلیون یا مگا بسته در ثانیه (MPPS) می‌بینید.

بیایید این دو اصطلاح را در قالب یک مثال مطرح کنیم تا درک بهتری از آنها پیدا کنید. اتاقک آسانسور، مثال خوبی برای این مورد به نظر می‌رسد. در این مثال در واقع Throughput، مشابه ظرفیت وزنی کابین آسانسور است. در حالی که Forwarding Rate را می‌توان حداکثر تعداد افراد مجاز در داخل آن در نظر گرفت.

تبدیل دو پارامتر Forwarding Rate و Throughput به هم

با وجود اینکه دو اصطلاح Forwarding Rate و Throughput ارتباط نزدیکی با هم دارند، اما مستقیماً قابل تبدیل به هم نیستند. اما چرا؟ بیایید به مثال آسانسور برگردیم. بسته‌های شبکه نیز دقیقا مانند افراد، در شکلها و اندازه‌های متفاوتی هستند. در نتیجه، هیچ راه واقعی برای دانستن تعداد بسته‌های موجود در یک گیگابیت وجود ندارد. درست مانند اینکه هیچ راهی وجود ندارد مطمئن شویم چند نفر می‌توانند در یک آسانسور قرار بگیرند. بدون اینکه از ظرفیت وزنی آن فراتر بروند.

تنها کاری که می‌توانید انجام دهید این است که در مورد اندازه بسته شبکه، یک فرضیه بسازید. از آنجایی که این اندازه می‌تواند بین 512 بیت (یعنی 64 بایت) و 12000 بیت (یعنی 1500 بایت) باشد، انجام این کار کماکان، جای زیادی برای عدم قطعیت باقی می‌گذارد. این بدان معنی است که مدیریت 1 گیگابیت بر ثانیه ترافیک، به نرخهای پردازش 83Kpps (83 کیلو بسته در ثانیه) تا 1.9Mpps (1.9 میلیون بسته در ثانیه) نیاز دارد.

حمله DDOS

بیایید باز این مساله را در قالب مثال آسانسور مطرح کنیم. در این صورت، مانند این است که بگوییم ظرفیت آسانسور، بین 10 تا 220 نفر است. اما همین امر، در واقع شکاف و حفره‌ای را ایجاد می‌کند. این شکاف، ریسک بهره برداری مهاجمان دیداس (DDoS) از این حفره و حمله آنها را به همراه می‌آورد. چرا که مهاجمان دیداس به سرعت کشف می‌کنند که متخصصان، دستگاه‌های استاندارد mitigation یا کاهش DDoS را هرگز برای سناریوی «220 نفر» نساخته‌اند.

تا همین اواخر، فروشندگان راه حل mitigation و خریداران آنها، بیشتر نگران حملات با توان بالا بودند. مانند هیولاهای 300 و 400 گیگابیت بر ثانیه‌ای که شبکه‌های بازی را با مختل کردن کار سرورهای آنها، از بین بردند. طوری که تیتر اخبار را به خود اختصاص دادند. این حملات، بیشتر از طریق بردارهای حمله تقویتی (به عنوان مثال، تقویت DNS) عمل می‌کردند. همچنین از طریق SYNهایی که به طرزی غیرعادی بزرگ بودند.

این بسته‌های بزرگ، اغلب 500 بایت (یعنی 4000 بیت) یا بزرگتر بودند. این بدان معنا است که نرخ تبدیل کلی Forwarding Rate و Throughput در سطح پایینی قرار داشت. یعنی حدود 0.2 تا 0.4 میلیون بسته در ثانیه (Mpps) / یک گیگا بیت بر ثانیه (Gbps).

با انعکاس این مساله، متخصصان، یک سری ابزار امنیتی برای حفظ Throughputهایی که به طرزی غیرعادی بالا هستند، ساختند. اما نه برای Forwarding rateهای غیرعادی بالا. در واقع، فرض کلی این بود که 1Mpps/1Gbps نسبت خوبی است.

به همین دلیل است که امروزه بسیاری از دستگاههای mitigation (یا کاهش دهنده)، دارای مشخصاتی مانند 60 گیگابیت بر ثانیه / 60 میلیون بسته در ثانیه هستند. این امر همچنین، کار را برای بازاریابانی که از گیج کردن افراد با اعداد بسیار مختلف لذت نمی برند، آسان‌تر کرد.

The post تفاوت Forwarding Rate و Throughput در چیست؟ appeared first on آتی پرداز.